1. آیا امامت و نبوت یکی هستند؟
خیر، امامت و نبوت دو مقام جداگانه هستند. نبوت به معنای دریافت وحی از جانب خداوند و ابلاغ آن به مردم است، در حالی که امامت به معنای رهبری و هدایت جامعه اسلامی پس از پیامبر است.
طبق عقیده شیعه، پیامبر اسلام (ص) هم نبی بود و هم امام، اما بعد از او نبوت پایان یافت، ولی امامت ادامه یافت تا هدایت مردم پس از پیامبر از طریق امامان معصوم (ع) صورت گیرد.
2. قرآن چه تفاوتی بین نبوت و امامت قائل شده است؟
در آیه 124 سوره بقره، خداوند به حضرت ابراهیم (ع) بعد از آنکه پیامبر بود، مقام امامت را عطا کرد:
«إِنِّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًۭا…»
(من تو را برای مردم امام قرار دادم.)
این آیه نشان می‌دهد که امامت مقامی بالاتر از نبوت است، زیرا حضرت ابراهیم (ع) پس از آزمون‌های الهی، به این مقام رسید.
3. نظر شیعه و اهل سنت درباره امامت چیست؟
شیعه معتقد است که امامت مانند نبوت، مقامی الهی است و فقط خداوند امام را تعیین می‌کند. این امامت شامل هدایت ظاهری و باطنی مردم است و امام باید معصوم باشد.
اما اهل سنت امامت را یک منصب انتخابی می‌دانند و معتقدند که مردم می‌توانند امام را تعیین کنند.
4. آیا امام با پیامبر تفاوتی در علم دارد؟
بله، امامان مانند پیامبران دارای علم الهی هستند، اما وحی دریافت نمی‌کنند. بلکه از طریق پیامبر و الهام الهی، علم لدنی دارند و بر تمامی احکام دین آگاه‌اند.
5. چرا بعد از پیامبر (ص) امامت ادامه دارد ولی نبوت نه؟
زیرا طبق آیه 40 سوره احزاب، پیامبر اسلام (ص) آخرین پیامبر است:
«وَلَٰكِن رَّسُولَ ٱللَّهِ وَخَاتَمَ ٱلنَّبِيِّۦنَ…»
(ولی او رسول خدا و خاتم پیامبران است.)
اما جامعه اسلامی بعد از پیامبر نیز به هدایت نیاز دارد. ازاین‌رو، امامت برای تداوم هدایت مردم برقرار شده است تا آموزه‌های پیامبر (ص) بدون تحریف باقی بماند.
نتیجه‌گیری
نبوت یعنی دریافت و ابلاغ وحی، اما امامت یعنی تفسیر و اجرای احکام الهی. شیعه معتقد است که امامت یک منصب الهی است و امام باید معصوم باشد، درحالی‌که اهل سنت امامت را یک مسئولیت اجتماعی و انتخابی می‌دانند.
